Kaixo unai zergaitik idazten dezu beti gazteleraz?

Kaixo lagun:
Ahaleginduko nahiz zure galdera horri erantzuten.
Blog honetan idazten hasi nintzanean, Ciclos Turbina-Powerbar taldean lehiatzen nintzan, bertako laguntzaileak Dabid Unanue Itziartarra, Ciclos Turbinako nagusia Euskaldun peto petoa degu, baina Espainian Powerbarreko ordezkaritza daramatzaten Jaume, Josep eta Viky katalanak dira, eta hasiera batean beraiek eskatu zidaten lasterketen kronikak idazteko, gero beraien aldizkari batean argitaratzeko beste kirolari batzuen kronikekin batera.
Beno, gaur egun Urruti Sport taldeko kide nahiz, bertako "nagusia" Iñigo Urrutikoetxea eta Musty Mujika taldekidea erdaldunak dira, nahiz ta Imanol Aleson eta Endika Gartzia Euskaldunak izan, haiek e bere puxketatxoa nahi dute, normala danez.
Ortaz gain, haibat lagun, bai Euskalerrikoak, bai kanportarrak erdaldunak dira, eta gutxi balitz, denboraz nahiko juxtu ibiltzen nahiz nere kronikak baten idazteko.
Neuk ere pena hartzet,Euskera dalako nere hizkuntza maitea, baina zeingoiou ba!
Alere gusto handiz kontatuko nizuke edozein lasterketako bizipenak, hori bai, EUSKARAZ.
Espero det zure zalantza argitu izana eta eskerrak eman zure galderagaitik.
Hurrengo kronika Euskaraz idatzikoet, zuri eskeinia.
Aio lagun!

Kalbaixoko II mendi lasterketa. 11-9-11

Después de unos días de descanso, te entra el mono de competición, así que decidí prepararme un poco para correr alguna carrerilla de las cortas ( 10, 20 -km) por aquí.
Es el caso de esta de Kalbario, es de unos 7 km, se sube al monte Arno 618 m. y se vuelve a bajar hasta Kalbario de nuevo, vamos, un calentón.
Ya en la recogida de dorsales, empiezas a tantear a la gente que a venido, ala un puesto más atrás y otro y otro.
Salimos, tranquilos, que bien!
Pronto empieza la subida y ya nos enfilamos, ha venido gente preparada para los kilometros verticales que se van a disputar próximamente, así que la subidita va ir rápida, pienso.
Pronto suben las pulsaciones y la sensación de ahogo se hace cada vez mayor, de momento aguanto, Mikel Albeniz e Iñigo Lariz tiran unos metros para alante y nos quedamos en segundo grupo Jexux Zelaia, Joseba Altuna, Ruben Arrizabalaga y yo.
Llegando a la cumbre Jexux se va unos metros y llegamos Ruben y yo juntos, Joseba se ha quedado unos metros.
Comenzamos el descenso, bastante técnico, por suerte hoy está seco y no resvala tanto como otras veces, decido arriesgar un poco para ver si le puedo coger a Jexux que va unos metros por delante.
En una de estas se me engancha un lazo de la zapatilla en una rama de un arbusto, me hace perder el equilibrio, pero no me caigo, bua, que escapada!
Mierda se me han roto los enganches de la cuerda de la zapatilla, y la llevo vailando en el pie.
Me paro a ver si puedo hacer algún nudo de emergencia para poder terminar en condiciones, pero con el tirón el nudo que tenía se ha super tensado, asi que lo dejo, pero mientras tanto me pasan Joseba y Ruben.
Ni me lo pienso, a terminar como se pueda!
En el descenso vuelvo a pasarles a Joseba y Ruben, pero ya he perdido de vista a Jexux, aún así hago un esfuerzo, por si se viene abajo en los últimos metros y le pillo, porque a los dos primeros ya, ni de coña...
Terminamos el tramo más técnico de la bajada, entramos en una amplia pista que nos llevará hasta la carretera que nos acerca a la ermita de Kalbario, para terminar la prueba, y...plasta toma ostia que me meto al relajarme un poco al entrar en la pista, tropiezo con una piedra y caigo en plancha, jodeeee!!!
Me levanto, me miro las raspaduras en la rodilla y el codo, y para colmo se me jode el culote, Dios me va a salir barata la carrerita...
Me pongo de nuevo a correr, ya que los otros dos vienen enchufados, la cadera me duele un poco, y eso en caliente, verás mañana, pienso.
Entramos en los últimos 200 m. que nos llevan a meta, miro para atrás y Ruben viene como una moto, a mi parece que se me ha acabado la gasolina y ni me apetece disputarle el sprint así que me pasa y entra delante mio.
Al final termino quinto en 36:23 a dos minutos del ganador Donostiarrra Mikel Albeniz.

6-8-11 ANDUTZ IGOERA 4Km






Casi han pasado tres semanas desde la paliza de la Ehunmilak, no he pegado ni golpe, y me toca hacer buen papel en la carrera de fiestas del pueblo, animo! solo son 4 Km, menos mal.
Despues de las carreras infantiles, llega el turno de los carrozas, vaya calor que hace, uff!!
Salimos una veintena de corredores, algunos conocidos de otras carreras y del pueblo, y alguno que otro de fuera.
Pronto comenzamos la corta pero empinada cuesta al monte Andutz y nos quedamos Joseba Plaza y yo en cabeza, la cuesta nos pone a cada uno en su lugar y Joseba tira unos metros palante, miro hacia atrás y llevo una buena ventaja, así que decído regular y mantener el segundo puesto, que no está mal.
Llego a la cima a un minuto pasadillo de Joseba, que ya no le pillo, así que para abajo con tranquilidad, noto las piernas muy pesadas y con falta de ritmo, pero que quieres, si has estado parado tres semanas, so huevón...
Entro en Itziar, con la aguja del termostato en la zona roja, vaya calentón...
Pasamos por la calle principal entre los animos y aplausos de medio pueblo, les saludo y termino la carrera en 2ª posición en unos 25:45".
Hemos cumplido, a la noche chufla!

15-7-11 EHUNMILAK 168 Km.

Viernes 15 de Julio, menos mal que he pedido fiesta en el curro si no... vaya agobio preparando todo el material.
Me vuelvo loco buscando unas medias de compresión de salomon, me aparece una solo, le llamo a Igon haber si me podría dejar las suyas, vale , sin problemas.
Después me entran dudas de si correr con mallas normales o de compresión que no tengo, le llamo a Iñigo Urruti (nuestro nuevo patrocinador)haber si tiene algunas por ahí, me comenta que tiene unas , pero la tienda está en Donosti y tengo que estar a la una en Beasain para recoger el dorsal.
Le preparo el viajecito a Nerea que sale a las dos de trabajar.
No sé como, pero llego a Beasain sobre la una y media con la esperanza de que aún estén repartiendo los dorsales.
Cojo el dorsal y me acerco al pasta party, allí ya más tranquilo converso con conocidos, carrera parriba carrera pabajo... monotema.
De vuelta a la autocaravana, me saluda una pareja de Eibar, que me conoce porque suele leer las crónicas que escribo y me hace bastante ilusión, la verdad.
Conversando con ellos llegamos hasta el parque donde AUN siguen repartiendo dorsales a la peña, y yo como un loco toda la mañana.
Me acerco a la autocaravana, para hecharme una siestecilla y preparar las bolsas de Tolosa y Etxegarate.
Sobre las cinco llega Nerea con las mallas de compresión que le ha dejado Iñigo, me las pruebo y ya me quedo más tranquilo, nos acercamos a la salida, entrego las bolsas, me despido de la mujer y los hijos y me acerco a la linea de salida, donde pasamos el control todos los participantes.
Una vez dentro intentas tranquilizarte un poco charlando con Imanol, Joxelu, Samuel, Joserra, y alguno más que se me cuela por ahí. Sin darte cuenta dan las seis de la tarde.
SALIMOSS!!!
Cruzamos una calle de Beasain entre los aplausos de la gente, muy emocionante y bonito, pero esto acaba de empezar y seguro que serían pocos los que irían riéndose saludando a la gente, más bien iríamos con caretos serios pensando acojonados en lo que nos espera...
Me he quedado un poco atrás y decido pasar palante para ver que pasa en esos primeros puestos de carrera e intentar coger el grupo bueno de Imanol y Albizuri que era lo que tenía pensado y aguantar todo lo que se pueda.
Comenzamos a subir, al principio por asfalto y luego ya por una pista, hace calor, pero se corre bien, además parece que vamos a tener buena noche y eso te anima algo.





Poco a poco llegamos a Mandubi y primer avituallamiento. De momento va todo bien, vamos a buen ritmo, hablando poco, comiendo y bebiendo desde el principio, bien... Comenzamos la subida a Izazpi km 15 y 1000 m. algunos corredores que no conozco se han ido palante, pero tampoco me preocupa ya que el ritmo que llevamos es el ideal, no hace falta ir más rápido, hay que aguantar todo lo que se pueda este ritmo, y luego ... ya se verá.Bueno, llegamos a Zumarraga km 20, comemos y bebemos algo y seguimos hacia Irimo, hay buen ambiente aquí, pasaríamos sobre las 20:30 y la peña poteando, que envidia... fuera, fuera, haber si nos concentramos en la prueba. Ya en la subida a Irimo, le noto a Imanol que no va bien, Albizuri tira palante y me quedo unos segundos dudando de si quedarme con Imanol o seguir con Joxelu, voy bien, decido seguir con Joxelu, se nos junta también el que sería el ganador de la prueba Javi y creo que también el que hizo tercero. Llegamos a Irimo km 24 y 901m. seguimos hacia Elosua, allí está Goreti, la mujer de Imanol y nos comenta que va mal muscularmente. Me da bastante pena, porque para mí era el favorito a ganar esta carrera de nuevo, ya que veníamos los dos de correr la Travesera de Picos en la que hizo 3º detrás del gran Salvador Calvo y le veía en un gran estado de forma. Pero bueno aquí nadie para y hay que seguir, aquí cada uno tiene su guerra. De Elosua a Irukurutzeta, aquí nos anochece, nos cuesta encender el frontal, pero basta que uno decida sacarlo de la mochila, para que el resto hagamos lo mismo. Bajadita a Azkarate, se agradece el ambientazo que tiene la peña de Elgoibar, la pena es que tengas que pasar tan rápido por estos sitios, en vez de quedarte a charlar y a beber algo un ratillo, pero... Llegamos a Madarixa, aquí ya me encuentro con Nerea y toda la familia que han venido de Itziar a vernos, saludo a los que puedo y a comer algo o más de lo mismo. Llevamos ya 43 km y mi estomago ya me está empezando a avisar de que se está cansando de comer siempre lo mismo y es que tengo un problema, cuando llego a un avituallamiento, no sé porque pero siempre como lo mismo, vamos que del jamón de york , queso, plátano y frutos secos no me sacan. Comemos o mejor dicho tragamos algo y seguimos, siempre que vas de noche con un grupo y llegas a un avituallamiento, cuando sale uno salen todos los demás no conviene quedarte solo, siempre es mejor ir en grupo que solo, que es lo que me pasa a mi casi siempre, pero bueno. Pasamos el alto de Aittola y seguimos hacia el refugio de Xoxote, vamos un grupo de cuatro, pero apenas hablamos nada, me empiezan a doler un poco las tripas, serán gases, pienso. Pasamos el refugio de Xoxote para bajar a Azpeitia, me tengo que parar en la bajada, vaya apretón! Me descuelgo del grupo, pero tampoco decido arriesgar a cogerlos ya que esta bajada es un poco resvaladiza y peligrosa, ya el año pasado me dí un buen viaje, aunque entonces estaba mojada. Llego al avituallamiento de Azpeitia y veo salir a mis compañeros de escapada,tranquilo! Saludo a Adur, que está acompañando a Joserra. Como y bebo algo y a la salida control sorpresa, mierda a perder más tiempo, sin pensarlo saco todo el material obligatorio y les voy mostrando lo que me van pidiendo. Vale, todo pa dentro otra vez y seguimos. De Azpeitia subimos a Arauntza, se me hace un poco larga la empinada cuestecita, me giro para ver la bajada de Erlo en la que se ven pocas frontales bajando, parece que vienen pocos lobos por detrás, pienso. La noche es buena, luna llena, no llueve, buena temperatura, quizás algo de rocío, pero es difícil que sea perfecta. Poco a poco me acerco a Gasume donde está Arkaitz con unos amigos, me acompaña unos metros y me informa perfectamente de como va la carrera. En el descenso a Zelatun me acuerdo de como nos perdimos Aritz Iturbe y yo el año pasado por la niebla.Llego a Zelatun con la ilusión de saludar a Peio un compañero de trabajo que me comentó en el curro que haría noche en el avituallamiento de Zelatun, como y bebo algo, pero no le veo y decido seguir. Subidita a Ernio, a lo lejos veo los frontales del grupo que había perdido en la bajada a Azpeitia, es tentador ir a por ellos, pero se que me juego el terminar la carrera, ya que un sobreesfuerzo así me pasaría después una buena factura. Así que sigo a mi ritmo. El tramo de Ernio a Tolosa se me atraganta un poco, no sé si es que he comido poco, pero no voy muy sobrado y tengo las tripas tocaditas. Por fin, llego a Tolosa, allí están Nerea y Maite mi cuñada, no sé si son las cuatro o cinco de la mañana, tengo algo de frío, les saludo y entro al poli. Voy directo al wc otro apretón, me cambio de ropa y calcetines y me dirijo a comer algo, estoy yo solo en el poli, este año parece que no les dejan entrar a los acompañantes, que putada, los macarrones que he cogido para comer están fríos y no tienen nada para calentarlos, estoy un poco chungo, no me entra la comida, aparte de los macarrones, lo de siempre que tampoco me entra, Dios , que horror... Se me acerca una chica de la cruz roja y me empieza a hacer preguntas de que si me mareo, etc...Le digo que estoy bien, si empiezas a dar explicaciones esta me retira de la carrera, pienso. Cojo un platano para comer por el camino y me dirijo a la salida, les comento a Nerea y Maite que voy algo jodidillo, pero que le daré la vuelta, que estén tranquilas. Salgo del poli de Tolosa km 78 para dirigirme hacia Amezketa km 96, que tramo más largo, 18 km se me hicieron eternos al no poder comer iva sin chicha, por el camino me coge Nerea Martinez, nos saludamos,intento seguirla, en las cuestas abajo me dejaba atrás y en las cuestas arriba le volvía a coger, así hicimos algunos kilometros juntos, hasta que nos amaneció y me pidió que le guardará el frontral en la mochila, por hacerlo más rápido, yo le pedí lo mismo también. Después en la última bajada a Amezketa buy, buy se fué definitivamente. Otro apretón antes de llegar a Amezketa me deja doblado, entro a Amezketa andando y me encuentro con un viejo amigo Jon Aperribay, va en bici y me alegro un montón de volver a verle, no habremos corrido pocos duatlones juntos, le comento que voy jodido, pero que ya le daré la vuelta, me anima y nos despedimos. Llego al avituallamiento, vamos a ver lo que hay por aquí. Entro y me saluda la misma chica de la cruz roja de Tolosa, me dice que tengo mala cara y que coma y descanse un rato, también esta la mujer de Joxelu, me comenta que va mal también. Bueno, me tomo varios basos de sopa caliente que me entran bastante bien, como algo más y sigo caminando hacia Larraitz. Después de comer al de un rato me da otro apretón, voy caminando con la esperanza de que el cuerpo se recupere, me acerco al kilometro cien,las horas pasan rápidas, pero no los kilometros. Larraitz, son sobre las nueve de la mañana y saludo a Nerea y Maite que han dormido unas horas en el coche y comienzo la subida a Txindoki. Por el camino paso a un niño de unos cuatro años mientras le dice todo ilusionado a su padre: Aita beitu, Ardiak! Me acuerdo de mi hijo Suhar también de cuatro años y entre lo jodido que voy, se me sale alguna lagrima que otra. Durante la subida a Txindoki, intento seguir a montañeros que han salido del parking de Larraitz, algunos van rápidos, pero a otros les aguanto bien, me pasa la segunda chica, Leire Iruretagoiena, no la conocía de antes, me quedo asombrado con la facilidad con la que me pasa y me deja atrás, si se descuida Nerea la pilla, pienso. Nos acercamos a la cima, hoy parece que va a calentar Lorenzo y eso me anima algo, poco a poco me voy sintiendo mejor, pero en estas duras rampas ni se me pasa por la cabeza el empezar a correr.Tengo a Leire a la vista y decido intentar acercarme a ella, baja un participante, pero se para y se sienta en el suelo, este va más jodido que yo, pienso. Le pregunto que que tal va y me comenta que le duelen mogollón las rodillas. A unos cien metros de la cima consigo alcanzar a Leire, subimos charlando juntos fichamos y pabajo. Ya en las campas hacia Gambo, donde las pasé p...s el año pasado, decido arrancar a trotar, me he recuperado un poco, me siento algo mejor y voy a darle un poco de caña haber que pasa. Poco a poco alcanzo también al chico que iva mal con las rodillas, charlamos un rato, después intenta seguirme, pero se queda atrás y me quedo otra vez solo camino a Lizarrusti. Todabía me acuerdo del pincho de txorizo que me ofreció una señora de la organización en las chavolas que hay bajando a Lizarrusti, junto con una cocacola que me entro, ..... inexplicable. Llego a Lizarrusti, saludo de nuevo a Maite y Nerea, les comento que me he recuperado y que voy bien, como bastante bien en el avituallamiento, gracias a dios se me han pasado los dolores de tripa y ya carburo bien, VAMOS... a Etxegarate. Este es el tramo más largo unos 15 km adentrados en un precioso bosque de hayas, tengo suerte porque creo que son las horas más cálidas del día, sobre la una o las dos de la tarde y las paso entre las sombras de las hayas. Llego a Etxegarate, aquí ya me esperan Nerea, Maite mis hijos, sobrinos cuñados,.... vamos la famili al completo, les agradezco que hayan venido a verme y por otro lado me da pena porque les tengo que dejar, vamos que no han estado conmigo ni un minuto, pero hay que seguir, hay que terminar esto como sea y cuanto antes, mejor! Me cambio de camiseta y de calcetines, curiosamente es la primera vez que hago unas cien millas con las mismas zapatillas y sin bastones, y me ha ido bastante bien.Mientras como y bebo algo se me acerca la chica de la cruz roja que nos viene siguiendo a algunos corredores desde Tolosa y me comenta que tengo mejor cara que a la mañana y que me he recuperado bastante bien, que estaba preocupada por mí, pero que ahora me ve bien.
Continuo hacia Otzaurte, me comentan que va un chico con una camiseta de color rojo delante mio, que va andando y se encuentra bastante mal, llego a Otzaurte saludo a la famili y me acompaña unos metros Iker Urizar, (2º clasificado en la Ehnmilak 2010) me comenta que a unos veinte minutos va Nerea Martinez, y el tío de camiseta roja? que no ha pasado... El tramo hasta San Adrián se me hace un poco largo, hace bastante calor y tampoco quiero sudar demasiado así que algunos repechos decido subirlos andando y bajarlos corriendo, llego al refugio, avituallamiento, una cuadrilla de jovenes se preparan para pasar la noche, vaya juerga que se van a montar estos, pienso.
Sigo, sé que ya falta poco, se huele la meta de Beasain, subir Aitzkorri bajar a Zerain y a Beasain, chupao.
Paso el túnel de San Adrián y me acuerdo de la Zegama, hoy no hay nadie aquí, seguida la empinada subida a Aitzkorri, bueno tranquilidad, poco a poco.
Al salir del bosque de pequeñas hayas me quedo frío por el viento norte que pega, y además ha entrado algo de niebla,parece que viene cambio, ni lo dudo, me paro y estreno el peazo cortavientos que nos ha regalado Urruti. Chapoo!!
Seguimos hasta la cima, fichamos y comenzamos el descenso por la gastada piedra caliza hacia Urbia, vuelve a salir el sol ya en la cara sur, la niebla parece que se ha quedado en el otro lado sin poder pasar, mejor.
Sin bajar hasta Urbia, antes de llegar a las chavolas de Artzanburu cogemos una diagonal que nos lleva hasta Andreaitz, para pasar de nuevo a la cara norte del macizo de la sierra de Aitzkorri, bueno sin dudarlo me pongo de nuevo el cortavientos, para iniciar el largo descenso hasta Zerain. Llegando a Zerain me encuentro en el camino a Oier mi cuñado, que me quiere acompañar un rato, charlamos un rato y sin darnos cuenta llegamos a Zerain, donde vuelvo a saludar a mis pacientes animadores, que se van alegrando tanto o más que yo a medida que se va acercando la meta de Beasain. Continuo hasta Mutiloa donde tenemos ya el último avituallamiento, allí saludo a otro gran campeón y amigo Zuhaitz Ezpeleta y su mujer que han venido con unos amigos.
Bueno subidita a Lierni, donde nos toca pasar por medio de una boda, donde te invitan a champan, vino, cubata, lo que quieras. Yo lo que quiero es terminar, saludo a los trajeaus y trajeadas de la boda y pa BEASAIN!!!
Ya solo me quedan unos diez kilometros, sé que han cambiado el tramo final, pero no lo conozco.
Poco a poco esta oscureciendo, me da pereza volver a encender el frontal, pero después de pasar por encima de un vertedero, nos volvemos a adentrar en el bosque y ahí ya si que hay que parar y sacar de nuevo el frontal Led Lenser que me recomendo el bueno de Edu Uribe después de terminar el Ultra de Andorra del 2009 y que va de maravilla.
Ya tiene que ser la última cuesta abajo, pienso al ver muy de cerca las luces de las farolas de Beasain. Efectivamente, la pista nos deja en otra ya de cemento que pasa cerca de un caserío, para salir a la carretera que va hasta el polideportivo y de ahí hasta meta por las calles de Beasain, esta vez ya si sonriente y saludando a la gente que te anima desde los balcones, las terrazas de los bares y de la misma calle, esta vez no hay careto serio, porque ya sé por lo que he pasado y lo que me ha costado pasarlo y eso me hace sentirme feliz y me sonrio a mi mismo también por lo que he conseguido hacer, orgulloso de ello.
A cien metros de meta ya sientes la gloria,no importa el puesto ni el tiempo que has hecho, has ganado, has terminado, para mi terminar es una victoria, ves a tus hijos que se acercan corriendo para cogerte de la mano y acompañarte hasta la meta, tiran de con todas sus fuerzas, te llevan en volanderas hasta el arco de meta. Cruzas la meta, por fin....¡Qué pasada!
El primer beso y abrazo para mi mujer que durante tantas horas me ha acompañado en esta locura, y es la que más sufre mi falta cuando no estoy con ella y con los crios. ESKERRIKASKO NEREA!




Al final he terminado 6º sobre 28:30.

Hay un video muy chulo en:


EHUNMILAK 2011:GOIERRI TELEBISTAREN ERREPORTAIA.

















































































































Nace URRUTI SPORT Mendi Lasterketa Taldea.



El miercoles 13 de Julio del 2011, nace el equipo de carreras de montaña URRUTI SPORT, formado por cuatro corredores, Musty Múgica, Imanol Alesón, Endika Garcia y Unai Bengoa.

Dejamos atrás el patrocinio de Powerbar-Ciclos Turbina que tanto me ha ayudado en estos últimos años y damos comienzo a una nueva etapa, con ilusión y con ganas de correr carreras, que de eso se trata.

Para dar estreno al equipo, correremos Imanol y yo las ehunmilak.

Buen comienzo, a ver como nos va...

Gracias Iñigo!!!



TRAVESERA INTEGRAL PICOS DE EUROPA 24-6-2011

Esta vez toca viajecito de fin de semana, he estado dos semanas practicamente parado, para ver si me recuperaba de la contractura de mi pierna izquierda.
Siempre que has estado lesionado y vuelves a competir, tienes miedo de que te vuelva a doler lo mismo, y en realidad te salen otros problemas, casi seguro.
Despues de recoger el dorsal, pasar la tarde en Arenas de Cabrales, charlar con amigos, cenar algo y prepararnos para la salida en el parking del Resoplao.
Las horas pasan rápidas, para cuando nos queremos dar cuenta, son las once pasaditas y nos despedimos de la familia, la mujer sabe de que va la movida, pero los críos me miran como diciendo, a donde vas aita?
Ahora explicales que vas a correr al monte toda la noche y parte del día...
Nos trasladamos en el coche de Asier Irazabal, Imanol Alesón, Goreti, su mujer y yo hasta la salida.
En la salida hay mucha gente viendo, la mayoria familiares, y dentro unos 255 corredores.
Salimos!!!
Primeros dos kilometros por asfalto, vamos rápidos, consigo colarme en el grupo "bueno" de Salvador Calvo, Gaizka Itza, Imanol y algunos corredores más de la zona.
Por delante se van algunos corredores como Txus Romón y otros que no conozco.
Dejamos la carretera a un lado y comenzamos la larga subida por monte de Covadonga a Vega de Enol Km 11 y primer avituallamiento liquido.
Vamos todos enfilados y cayaos, aqui no habla nadie.
De momento voy comodo a buen ritmo, sudando algo más de la cuenta, pero creo que es por la humedad del primer tramo.
Al cruzar un riachuelo, se rompe el grupo, algunos corredores deciden mojarse las zapatillas y otros damos un pequeño rodeo para evitarlo, no es plan de ir con los pies mojados toda la noche.
Llegamos al primer avituallamiento, tengo el camel lleno, pero decido beber algo, más que nada para seguir en el grupo en el que iva y no quedarme solo.
La subida se hace larga hasta el collau del Jou Santu 2113 m. son 22 km de subida partiendo desde 155m. de altitud, nada un calentamiento comparando con lo que nos esperaba.
Sobre el km 18 de subida me empiezan a doler las tripas, ya empezamos, pienso.
Decido bajar un poco el ritmo para recuperarme, pronto empiezo a perder posiciones y eso a mi me desmoraliza mogollón.
Me quedo sin fuerzas en la subida, ya voy caminando, me pasa Asier Irazabal, me reconoce y me pregunta a ver que tal voy.
Mal, voy sin fuerzas.
Pues esto todabía no ha empezado me contesta.
La llevo clara...
Me entran ganas de llorar, siempre me pasa alguna putada.
Con lo bien que iva, ahora me pasa hasta el apuntador, no es normal!
Solo voy en el 22 todabía faltan más de 50 km y voy hecho una piltrafa...
Brutal bajada hasta Caín, km 29, el agujero del mundo, llego a Caín sobre las cinco de la mañana con un ex-ciclista catalan que lo deja porque le duele la rodilla.
El abandono es tentador, decido comer algo y continuar aunque sea andando.
De golpe comenzamos la subida desde Caín a 460 m. hasta la Horcada Caín 2344 m. y km 38.
Que pasada, bestial, subir y subir, casi 2000 m de desnivel en apenas 9 km.
Miro para atrás, la vista es espectacular, una serpiente de frontales bajando a Caín, las horas pasan rápidas, son las cinco pasaditas y el corte es a las 7:30, alguno tendra que darse vida, pienso.
Subiendo amanece, hace algo de viento y me quedo frio, sigo caminando y perdiendo posiciones poco a poco, la gente viene muy distanciada.
Veo como el sol va dorando los picos más altos, despues de toda la noche encendido apago el frontal, que ya la goma te da dolor de cabeza, tantas horas apretando y eso que son las noches más cortas del año...
Llegamos arriba la vista es preciosa, merecia la pena haber seguido, pienso.
Ahora bajadita y a comer algo en el refugio de Vega de Urriellu 1955 m y km 40.
Bajando voy algo mejor, es subiendo donde me siento sin fuerzas.
Pasamos algún nevero que otro, con cuidado, no es nuestra especialidad. El terreno es duro, pedrotes sueltos, que te hacen tropezar, pequeños saltos de piedra en piedra...poco a poco llegamos al control.
Aqui toca paradón, lleno el camel, me suelto las zapatillas para sacar las piedrecitas que se me han metido en la bajada, estoy un rato sentado, comiendo, pensando en que he necesitado 8 horas para hacer 40 km. y todabía me quedan 35 km buenos...
Despega el elicoptero de la guardia civil con algún participante retirado, pienso que el calor hoy va a hacer de las suyas y me bebo otra botella de bebida energetica, y me cojo otra para el camino, no quiero empezar con calambres como en Aitzgorri, lo que me faltaba...
Antes de salir veo el perfil y me autoanimo, ya solo queda una pequeña subida hasta la Collada Bonita 2382 m. bajar a Vega de Sotres 1067 m. subida al Collau Valdominguero 2140 m. y ya casi todo bajada hasta meta.
VAMOSSSSS!!!!!
Y con el día que hace, el cielo azul, azul y empieza a calentar, Dios ! cada vez me siento mejor.
Vamos en el grupo de la primera chica, lleva algún amigo que conoce bien la zona y le va aconsejando, y yo con la antena puesta, por si a caso.
Llegamos Vegas de Sotres, avituallamiento, más de lo mismo, soltar zapatillas, llenar el camel, comer y beber, hasta las cartolas, cojo un botellín para el camino y continuo, ya solo.
Venga, la última subida brutal del día, pienso.
Son sobre las 12:00 y el sol calienta bien, por no decir otra cosa.
No sopla nada de viento aqui abajo y estoy empapado de sudor, y eso yo que sudo poco, pienso.
No sé que me pasa hoy con las subidas estas, se me han atragantado todas, con lo bien que se me dan a mi las subidas duras... no sé que me pasa hoy.
Seguimos, me alcanza la primera chica, lleva un amigo que no sé yo si le está haciendo un favor o una putada, la lleva sacada de punto.
Le digo que vaya tranquila que a estas alturas de carrera llevará buena ventaja con la segunda.
Me contesta que no se puede confiar, que luego vienen las sorpresas.
Joe con la tía esta, pienso.
Hago un pequeño esfuerzo por seguirles, por primera vez en la carrera me empiezo a sentir bien, ya queda poco para llegar arriba y los últimos 20 km. creo que los voy a poder hacer bastante rápidos.
Se agradece el trago de agua fresca en el collado Valdominguero, me tomo un gel y pa abajo.
Me siento bien, voy rápido, paso a varios corredores, me motivo...VAMOS, VAMOS !!!
Son la 14:00 de la tarde, hace mucho calor, pero me gusta, la gente está petando, paso a corredores algunos andando, otros sentados en alguna piedra con calambres, la bajada es larga pero no muy empinada y se puede correr bien, que ya tenía ganas después de tanto caminar.
Así llego al avituallamiento de Jitu de Escarandi km 59 de carrera.
Habrá como unos diez corredores avituallandose y descansando en la sombra de la carpa de la organización.
Como y bebo algo y continuo corriendo para el asombro de algunos espectadores que estaban mirando, pero si acaba de llegar! dice alguno.
Quedan 15 km y voy super motivado, me siento con fuerzas.
El terreno es ya de baja montaña, con algunas subidas , sigo pasando a corredores, llego al collau Pasadorio 1242 m. y 10 km. a meta todo cuesta abajo.
Alcanzo a Asier Irazabal que fva con calambres, me dice que siga, que no le espere...
La última bajada se hace dura por una especie de calzada romana descacharrada, donde no merece la pena arriesgr y jugarte algo más que un tobillo, decido caminar a paso rápido.
Ya se oyen los altavoces de llegada, me alegro de haberlo conseguido, de no haberme retirado en Caín y perderme toda la belleza de este recorrido ¡UNICO!
La calzada me deja en la carretera que va hasta Arenas de Cabrales, kilometro y medio y ya está.
Decido llamar a mi mujer para que ´se acerquen a meta, se alegra mogollón cuando le digo que ya estoy llegando y moviliza a todo el equipo para la zona de meta.
Por fin... llego a meta tras 17:07´ en 29ª posición.
La carrera la ganó el vizcaiono txus Romón en 12:03´estableciendo record.
Segundo Salvador Calvo a 22´.
Tercero Imanol Alesón a 54´ del vencedor.
Salimos 255 corredores y la terminamos 120, menos de la mitad!!

11-6-2011 Los 10 montes de Vitoria 55 Km.

A pocos días de la paliza de Baigorri decido incluir esta marcha montañera en mi preparación para las 100 millas. Mi intención es tomarmelo como un entrenamiento, cosa dificil....pero ya veremos.
Cogemos los autobuses que nos llevarán de Mendizorroza hasta Azaceta, donde se dará la salida a las 6:00 de esta edición de los 10 montes de Vitoria.
Hace bastante frio aquí y estoy deseando que den la salida para entrar en calor.
Pumm, salida!
Salimos ya subiendo, a buen ritmo, pronto nos adentramos en el bosque donde aún no se ve ni pio. Hay que andar con cuidado, solo hace falta que nos torzcamos algún tobillo y la jodamos.
Bueno, cada vez hay más claridad y la obscuridad ha dejado de ser un problema.
Seguimos a buen ritmo en el grupo delantero, vamos cinco corredores, algunos conocidos.
Estos todos andan bien, y yo a ver que tal me he recuperado.
Hay momentos en los que pienso que quizas vayamos algo rapidos para los 55Km. pero la carrera no tiene mucho desnivel y esto creo que va a ir bastante rápido.
Pasan los kilometros, subimos a un monte con un pedazo repetidor! , se llama Kapildui, comenzamos el descenso, vamos rápidos, vamos rápidos, pienso.
Se rompe el grupo en la bajada, estos son los momentos clave en los que hay que decidir arre o iso.
Decido tirar para alante, siento que el isquitibial de la pierna izquierda se me pone duro, casi apunto de darme un tirón, decido parar, bajo el ritmo a ver si se me pasa estamos en el 18 km. todabía queda mucho.
No sé si retirarme o seguir, a ese ritmo no puedo seguir, pero a ritmo trotón la pierna me permite.
Pues así poco a poco, consigo terminar la marcha sin forzar la máquina, pero aagghh con pena, porque iva bastante bien de sensaciones.
Bueno consigo terminar en el puesto 19 en algo menos de seis horas y clasificarme directamente para las tres grandes del próximo año.

Euskaltrail Baigorri 90 Km.3,4-6-11

Viernes 3 de Junio

Aqui estamos de nuevo, a la batalla, todabía con secuelas de la maratón de Zegama, me duele todo, empezando de los dedos de los pies hasta el cuello, tamos buenos...
Realmente estoy acojonado, 90 km por delante en dos etapas de 45 km. por parejas, tengo por compañero a Imanol Aleson que viene de ganar la Costa Brava Xtreme de 125 km. no corrió en Zegama y está como una moto.... Dios mio!

Salimos a las 7:30 de Urepel, a buen ritmo, la temperatura es ideal y anuncian buen tiempo.
Según voy calentando el cuerpo van pasando los dolores musculares y me voy sintiendo cada vez mejor.
Ya de salida se alejan un poco una pareja de franceses, nosotros seguimos tranquilos en el grupo de cabeza, vemos a lo lejos como uno de los franceses se aleja de su compañero, le lleva con el gancho, no tardarán en caer... pensamos.
Llegamos al primer avituallamiento, decidimos parar a comer y vever algo, mientras que el resto del grupo de cabeza continua sin parar.
Apuramos el último trago y salimos trás ellos, pronto les alcanzamos y continuamos juntos.
Cogemos algo de altura y ya la vista es preciosa, como todo Iparralde, y es que da gusto correr aquí, por estos preciosos hayedos y cumbres rondando los 1000 m. de altitud.
Mi compañero que va tirando decide apretar un poco el ritmo y dar caza a los dos fugados, en pocos minutos la situación de carrera ha cambiado.
De ir tranquilitos en el grupo a ir ya con las revoluciones altas y a buena marcheta cuesta arriba.
Ya nos hemos colocado en cabeza, solos. Ahora ya es cuestión de mantener el ritmo hasta meta.
Pasan los kilometros y llevamos buen ritmo, vamos comodos.
Al final los 45 km. se hacen largos, a mi sobre el 30 me da un pequeño bajón, pero es que mi compañero Imanol va muy fuerte y a ratos me saca de punto y me tengo que parar un poco, para llegar con garantias.
Es en las cuestas abajo donde más sufren mis piernas, me acuerdo de Zegama una y otra vez y espero que no me den los calambres que me dierón allí.
Pasan los Km. 40 marca el gps de Imanol, ya no falta nada para llegar.
Vamos bastante rápidos, pasando a gente de la carrera de 25 km. voy bastante justillo ya, solo pienso en llegar y en recuperarme para el día siguiente.
Llegamos a Baigorri, ahora solo queda esperar y ver cuanto les hemos metido a los segundos.
Pasan los minutos, 5, 10, 15, 20, 25!!!
25 minutazos que les han caido, increible!
Los dos nos felicitamos, sabemos que queda otra maratón por delante mañana, pero la ventaja es más que suficiente a no ser de que pase alguna desgracia.
Nos vamos a la ducha, masaje, comemos algo y a la autocaravana de Imanol a hecharnos una bien merecida siesta.
Despues decido salir a estirar un poco ya que tengo las piernas bastante agarrotadas, yo también tengo mis dudas de como voy a andar mañana, pero eso mañana se verá.

Sabado 4 de Junio
5:00 de la mañana, tengo una placa de 100 k. encima del cuerpo, me cuesta la ...... levantarme de la cama, buff que no me pase nada pienso.
Desayunamos y cogemos el autobus que nos vuelve a llevar de Baigorri a Urepel, donde salimos a las 7:30 otra vez.
Hoy hace más frio que ayer, pero se corre bien, tengo las piernas pesadas, hoy otra vez se escapan los dos de ayer.
Joe con estos, no escarmientan, que pesaos!
Tenemos una ventaja más que sobrada para ganar la carrera, les dejamos ir y nos situamos comodamente en el grupo delantero.
Pasan los kilometros hoy la gente va más tocadilla, aqui todos vamos igual me parece a mí.
Veo a Imanol que va bien, este ha recuperado bien, encambio yo voy bastante justillo y es que llevo ya la tercera maratón en seis días.
Aún manteniendo nuestro ritmo tranquilo, dejamos atrás al grupo delantero y cogemos otra vez a los dos de alante, yo me siento algo mejor, vamos tranquilos a buen ritmo.
Hacemos toda la carrera solos, disfrutando del paisaje y charlando tranquilamente.
Poco a poco nos vamos acercando a Baigorri donde entramos esta vez si vencedores de esta edición.
Recivimos las felicitaciones de los organizadores, entrevista con los medios franceses, con traductor claro y después una buena ducha y de nuevo masaje, vamos como los profesionales, casi.
Al final el tiempo acumulado en las dos etapas es 90 Km. 10:15´ sacandoles 38´ a los segundos.
Lejos queda el segundo por el que ganamos en el 2009.


29-5-11 ZEGAMA-AIZKORRI 42 Km.

Zegama-Aizkorri la reina de las carreras de montaña, la deseada por todos los corredores de montaña, afortunados los que hemos tenido la suerte de correrla , terminarla y sentirla, sensaciones únicas e inolvidables.
Bueno, fresca mañana del 29 de mayo. Bien descansados, comidos e hidratados, como deve de ser.
Recogemos el dorsal y saludamos a conocidos, charlamos un ratillo, creo que todos estamos igual de acojonados, aunque algunos lo intenten disimular mejor que otros.
Calentamiento, más bien corto ya que hay que darse prisa para pasar el control y no quedarte muy atrás en la salida, siempre conviene salir adelante.
Homenaje a los once historicos corredores que han participado en las nueve ediciones anteriores, con versos de Andoni Egaña incluidos.
También minuto de silencio por la recientemente atleta fallecida Irene...
Suenan las campanadas que marcan las nueve de la mañana y salimos 500 valientes a buen ritmo, damos una vuelta al pueblo de Zegama y comenzamos la primera rampa del día, para ir calentado los motores.
Salgo tranquilo, aún así voy adelantando poco a poco a corredores que se han colocado en la salida por delante mio.
Van pasando los primeros kilometros.
A lo lejos oímos los animos de la gente, que poco a poco se van intensificando a medida que nos acercamos a Otzaurte.





Que pasada, mogollón de gente en las esquinas, como estará Aitzgorri, pienso.
Poco a poco voy adelantando puestos, sin ninguna obsesión de ello, solamente siguiendo un ritmo comodo, controlando las pulsaciones y bebiendo en todos los avituallamientos, ya que hoy va ha hacer mucho calor.
Todo va bien, primera hora de carrera, decido tomarme un gel.
Tengo a la vista la primera chica, además es amiga mia, creo que va algo rápida para lo que queda, lleva una buena ventaja con respecto a la segunda, la italiana Emanuela Brizio.
Cuando la pille le voy a recomendar que regule un poco, que aún queda mucha carrera y muy dura, pensé.
Me cuesta cogerla, va bastante rápida, le pido que controle y regule que lleva una buena ventaja y todabía queda mucho, que va muy bien.
Hacemos la subida a Aratz juntos a buen ritmo, es impresionante como le anima la gente, todos la conocen y gritan su nombre, animandola.
Me comenta que tiene miedo al cresterío de Aitzgorri, que la italiana es más técnica que ella y que por eso quiere sacarle algo de ventaja.
Hacemos la bajada del Aratz y cogemos la calzada romana que nos llevará hasta el paso de San Adrian, este año está seco y se puede correr bien por la gastada piedra caliza, pasamos San Adrian, allí están el marido de Oihana, Jon, le dice que lleva buena ventaja y que dosifique.
Bueno comienza la subida a Aitzgorri, esto ya es una verdadera pasada, una masa de gente a los dos lados del camino, gritando y animando como locos, se te pone la piel de gallina, tienes que controlar el subidón que te entra para no acelerar el ritmo y desfallecer a los pocos metros.
Vaya día, perfecto, todo bien, las sensaciones son buenas, voy bien de fuerzas...
Quiero subir Aitzgorri a buen ritmo, pero controlando ya que aún queda la otra media maratón en la que hay que patear mucho, mucho...
Los últimos metros de la subida a Aitzgorri están abarrotados de gente en las esquinas, que se ponen a gritar como locos cuando ven a la primera chica Oihana por delante de la campeona Emanuella Brizio.





Qué pasada!
Nunca había vivido nada igual y eso que le animan a ella...
Bueno, llegamos a la cumbre, bebemos y comemos algo y seguimos a por el cresterío!
Que es la parte más técnica de la carrera, la que tienes mucho que perder y poco que ganar.
Hace bastante calor, pero sopla algo de viento sur que se agradece bastante.
Llegamos juntos Oihana, Joseba Plaza y yo a la cima de Aketegi e iniciamos el descenso vertical que nos lleva hasta las chabolas de Oltza.
Le comento a Oihana que hay un avituallamiento y después ya es su terreno, donde se puede patear, para despues de pasar Urbia hacer una subida regulada a Andreaitz y bajar a muerte hasta Zegama 12 Km de bajada.
Pasamos el avituallamiento de Oltza, nos acercamos al Km 25 y en un pequeño salto zzaass!!
calambrazo en un abductor, me paro en seco, en un segundo se me viene el mundo encima, pienso que no voy ni a poder acabar la carrera, no me jodas, que p...
Camino un poco, me pilla Joseba Plaza que se había quedado hablando un poco con Oier Ariznabarreta, otro que peto bien, como bastante gente ese día, probablemente por el calor, desidratación, o por lo que sea.
Después de un rato me pongo a trotar suabe suabe, bueno, parece que me he recuperado un poco, acelero un poco el ritmo y zas otro calambre.
Lo mismo que antes, camino un poco y comienzo a trotar.
Llego hasta el siguiente avituallamiento y me encuentro con Xabat Mancisidor, otro que más de lo mismo. Seguimos hacia Urbia,..., otro "cadaver" en este caso Hector Llanos, le saludo, este va peor que yo, pienso.
Bueno haber si podemos terminar la carrera, pasamos Urbia, plagada de gente también al igual que toda la subida a Andreaitz.
Me pasa Emanuella Brizio como una moto, va a por Oihana, a muerte!
A lo lejos se oyen los animos de la gente. Hay va Oihana, si regula en la subida y llega con fuerzas para hacer la bajada, no creo que le coja pensé.
Mientras tanto, ya estoy en plena subida a Andreaitz, subiendo voy bien, andando a paso rápido, parece que no sufren tanto los abductores como en la bajada.
La gente anima y anima, Algún conocido que otro, otros gritan tu nombre y no sabes quienes son, pero se agradecen los animos de todos y les dedicas una sonrisa como agradecimiento.
Llego a la cima de Andreaitz a buen ritmo, la cima está abarrotada de gente, es impresionante, parece el Tour, esto es la ...
Bueno, comenzamos el descenso y zzaaaasss de nuevo un calambrazo me deja doblao, me paro camino un rato, un amigo de Itziar, Igor, me ofrece un poco de agua, hecho un trago y sigo caminando para abajo, dios con lo bien que iva en la subida, seguro que ha sido el cambio al empezar la bajada.
Me pasan varios corredores y decido empezar a trotar de nuevo, esto ya hay que terminarlo, solo quedan 12 Km. Venga, venga.
El primer tramo de bajada es bastante jodido, ya que tienes que dar algún salto que otro e ir esquivando los pedrotes del camino, después ya se hace más llevadero, cuando se reduce la pendiente y se puede dar el paso más recto.

La bajada a Zegama, tiene algunos repechos en los que te quedas clavado si vas justillo de fuerzas, por suerte hoy de fuerzas vamos bien, hoy me han fallado los abductores que no me dejan ir un pelín más rápido, nos juntamos un grupo de cuatro corredores, les aguanto lo que puedo hasta que me da otro latigazo y me tengo que parar a estirar y vuelta a trotar otra vez, joe que coñazo.Ya se oyen los altavoces de Zegama nombrando a algún corredor que llega a meta, que envidia piensas.Sigues, hay que acabarla, la fuerte pendiente de las últimas cuestas te mata, que dolor en las piernas!Llegas a Zegama, o a la gloria es como entrar en el cielo, sabes que a pocos metros el sufrimiento se va a acabar, que has terminado la carrera del año, miras el reloj, por debajo de cinco horas, va, no está mal!Intentas chocar la palma a todos los niños que alargan sus bracitos por detrás de la valla, sonries lleno de gozo y felicidad por terminar la carrera y por todo lo que has vivido en ella, por un momento se te van todos los dolores, estás en la nube...Pasas la linea de meta, paras el crono y vas derecho a beber una cerveza bien fresquita, que nos la hemos ganado!






Al final termino el 72º en 4:54´













22-5-11 PAGOETA MENDI LASTERKETA 15Km.

Participamos en esta carrera con dudas de si influira para la Zegama, de todas formas me planteo subir fuerte y luego ya se verá...
Salimos, sobre 200 corredores, 1 er km llano por asfalto, las chicas toman el mando de la carrera y se ponen a tirar, hablamos de Oihana Kortazar y Ana Conde, la primera venía de ganar el día anterior el kilometro vertical de la copa de España que se celebro en Lleida y la segunda una corredora de altisimo nivel que se lo iva a poner dificil.
Comienza la subida, aún por asfalto, el frances Francois Chanpagne se pone en cabeza y nos saca unos metros, me encuentro bien y decido seguirle antes de que se vaya demasiado.
Me sigue Ekaitz Aierdi y nos vamos los dos detrás del frances.
Comienzan las duras rampas que nos llevarán hasta la cruz de Pagoeta, comienza a lloviznar, arriba esta nublado, pero la temperatura es agradable para correr.
Decido apretar un poco el ritmo para ver si le puedo dejar a Ekaitz, pero me aguanta bien el ritmo, los dos vamos con las revoluciones a tope y decido regular un poco, que sino no llegamos arriba, en la bajada ya veremos...
Así llegamos 2º y 3º a la cruz, el frances ya nos saca un par de minutos largos y pienso que bajará bien, así que me olvido de él y de nuevo decido apretar un poco en el descenso haber que pasa.
Bien! Ekaitz se queda unos metros, y es que el terreno esta bastante resvaladizo ya que arriba ha estado lloviendo con más intensidad.
Venga tenemos en juego el 2º puesto, así que decido darle caña para sacar algo de ventaja en este tramo más técnico que la parte final.
Bajamos por el mismo sitio que hemos subido, ya sabes lo que falta y regulas bien.
Pasan los km miro para atrás y voy solo, me faltan dos km para terminar, aprieto un poco para hacer el último km más tranquilo, entrando en meta en segunda posición y disfrutando de la llegada.
Gana el frances en 1:06 me ha sacado dos minutos y medio, osea que hemos bajado en el mismo tiempo.
En chicas gana la campeona Oihana Kortazar también con un tiempazo de 1:12 y quedando la 6ª absoluta.

15-5-11 Erlaitz- aiako harria 21 Km.

Primera edición exitosa de esta media maraton de montaña, 300 corredores en la linea de salida, buen tiempo y mucha animación a lo largo de la prueba.

Desde el principio se estira el grupo delantero, destacando de entre los demás, el ganador Walter Becerra, Said Jandari y Jokin Lizeaga de la Euskal zelekzioa.

Nosotros tenemos otra guerra por detrás. Tengo buenas sensaciones a pesar del catarro que he estado arrastrando durante toda la semana, la carrra va rápida por pistas forestales, poco a poco vamos ganando altura hasta llegar a la primera cima de Erlaitz 499 m. y km 9 de carrera.

De momento voy bien con Unai Santamaria, poco a poco recortando posiciones, hasta llegar al 5º y 6º puesto respectivamente.

En la empinada subida a Irumugarrieta 821m. me quedo solo en 5ª posición, los primeros metros del descenso, son bastante técnicos con mucha piedra suelta, y encima hay gente subiendo con niños, increible, no merece la pena arriesgar, ya que estamos a las puertas de la Zegama, el descenso se hace un poco largo, con algún que otro repecho en el que me quedo un poco y pierdo alguna posición, le he dado caña en la subida y ahora voy un poco justillo de fuerzas, seguimos bajando, último tramo de bajada, rápida y técnica, pasamos por unos tuneles sin iluminación, guiandonos solamente con la luz de la salida, algún que otro tropezón, pero sin consecuencias.

Terminamos el descenso y llegamos al último kilometro que se me hace bastante largo, voy justo y para colmo al final han puesto un repecho de unos 150 m. que se hace como una pared de un kilometro, y a meta.

Llego en el puesto 9º en 1:48´ y contento despues de la semanita que he pasado medio enfermo.





30-4-11 Arratzu- Urdaibai 30 Km.

Hoy sábado toca madrugón, para llegar sobre las 8:30 a Arrazua, un bonito pueblo cerca de Gernika y de la biosfera del Urdaibai.

Fresca mañana para terminar el mes de Abril, parece que viene buen día hoy también para correr.

Salida a las 9:30,unos 350 participantes, se sale muy rápido para la distancia que tenemos por delante, más que nada para evitar embotellamientos a la entrada del monte. Además el nivel es muy alto, hoy corremos con Italianos, franceses, catalanes ... que están corriendo el circuito de montain running international cup, y hoy es la segunda prueba puntuable, en la que de momento va lider el que a la postre sería el vencedor de la prueba el rumano Ionut Zinca, que entraría por delante de Aitor Osa, afianzando más aún su liderazgo en la copa.

Bueno, primeros kilometros de carrera, de momento voy tranquilo y bastante atrás, se va muy rápido y la carrera es bastante dura, sobre todo el tramo final.

Poco a poco voy remontando puestos, voy bastante cómodo, sin forzar la máquina y controlando las pulsaciones.

Pasa la primera hora de carrera, gel pa dentro y seguimos, primer calentón del día, subida a Ereñozar, en un kilometro de subida superamos 340 m de desnivel, el último tramo lo hacemos ayudandonos agradecidamente con cuerdas que han puesto los de la organización.

Creo que he adelantado unos diez puestos más, tranquilo, tranquilo, que todabía queda mucho...

Después el terreno es batante malo para correr, por zona de mucha pierdra, resvaladiza y con agujeros, en los que te puedes jugar algo más que la carrera.

No merece arriesgar, voy comodo en grupito, con buenos corredores como son Zigor Iturrieta (Vencedor de la Transgrancanaria 2011) Felipe Larrazabal, Txus Romón ambos de la Euskal zelekzioa, y algunos corredores extranjeros que no sé quienes son...

Nos acercamos al kilometro 15 de carrera y comienza la subida a Illunzar, el terreno es bueno para correr, atrás han quedado los tramos técnicos de peñas, piedras e historias.

Sin querer me cebo con Zigor le aguanto el ritmo, atrás se quedan varios corredores y el grupito en el que íbamos se rompe, son segundos en los que tienes que decidir seguir o quedarte.

Me siento bien, con fuerzas todabía, aún falta carrera, tengo mis dudas, pero hecho palante.

Sigo con Zigor, pasamos a Felicisimo Solanas otro crac de Basauri.

Por fin llegamos a la cumbre de Illunzar 720m. Nos dicen que vamos sobre el 20º, y pabajo a toda pastilla, esta vez demasiado rápido, no me quiero descolgar, aguanto un poco, pero les tengo que dejar sinó...

Volvemos a bajar hasta casi los 160 m. de altura y otra vez a subir a Arrola 540m.

Sobre el kilometro 24 y pasada ya media subida, me empiezo a encontrar mal, sin chicha, me pasa un corredor, uff, intento aguantarle el ritmo pero no puedo, comienzo a caminar, venga , venga, subimos esto andando y ya todo para abajo.

La subida se me atraganta, se me está haciendo más larga de lo esperado, pierdo algunos puesto,pero no me queda otra, voy en reserva...

Por fin, oigo aplausos de gente, la cima está cerca, pienso.

Efectivamente, unos metros más adelante llego a la cima de Arrola, en la que se agradece que hayan puesto un avituallamiento, como y bebo algo y me dispongo a bajar los 5 últimos kilometros hasta meta.

Bajar es más facil cuando vas justillo,pienso, hasta que...sorpresa!

Lo que me faltaba, calambrazo en un isquio, toma!

Ai!

Ahora en el otro, dios que hoy no llego!

Me paro, estiro un poco y empiezo a caminar unos metros, hasta que me pasa otro corredor, intento seguirle, pero va muy rápido, y mis musculos me dicen cual es mi ritmo si quiero terminar corriendo la prueba, al final consigo terminar la carrera trotando, con Felicisimo Solanas hechandome un esprint por detrás.

De todas maneras estoy contento con la carrera que he hecho ya que he ido de menos a más, cogiendo a gente buena, aunque me he quedado sin gasolina en los últimos 7 km.

Pero bueno, termino contento en el puesto 32º en 3:06´

Otro buen entrenamiento para la Zegama.

17-4-11 Berako mendi lasterketa 21 Km.

Una más...
Nervios en la salida, homenaje a no sé quien, todos pensando en lo que nos espera y mirando a los dantzaris ( vailarines del Pais Vasco).
Por fin se da la salida,350 corredores, 1er Km. rápido por la carretera que cruza Bera, cruzamos el pueblo y comienza la subida de 4,6 km hasta Manttale, las sensaciones son como nunca, poco a poco voy remontando puestos, por fin voy bien, sufriendo, pero con buenas sensaciones.
Bajada rápida hasta Ibardin, avituallamiento rápido y tira otra vez para arriba,...
Continuos sube y baja, algún tramo rápido de pista forestal, nos lleva hasta el comienzo de la subida al monte Larrún 910m.
Dura subida, consigo seguir corriendo durante las primeras rampas, lo que me lleva a dejar atrás el grupo con el que habíamos hecho los últimos kilometros, e ir cogiendo algún que otro corredor solitario, aqui ya nos conocemos todos y sé que voy " de puta madre", las pulsaciones disparadas, con fuerza, sé lo que falta, el día es perfecto... vamos, hoy es mi día.
El último tramo de la subida lo hacemos andando, ya la pendiente es muy empinada e incluso nos ayudamos con cuerdas que han puesto los de la organización en los últimos metros de la subida.
Miro arriba, la cumbre está petada de gente, que la mayoría habrán subido en funicular, pienso, haber si algún día subo yo también con los crios...
Bueno avituallamiento rápido otra vez y a zumbar para abajo, 6 km de bajada brutal, a muerte, he dejado atrás a mi compañero de subida y tengo a unos 100 m a Ibai Alba, otra máquina, este también baja rápido y no consigo recortar distancia, así que a ver si puedo mantenerle, y me marco como objetibo el terminar etrás de él.
En los últimos km de carrera hay algún repecho que te quedas clavado y luego otra vez para abajo.
Miro para atrás, nadie, adelante, nadie, voy solo... venga un último esfuerzo y ya está.
paso el km 20 (carrera con todos los km marcados, muy bien) vamos, venga, venga...
me autoanimo.
Llego a Bera, cruzo de nuevo el pueblo y por fin a META!!!
Hoy lo he dado todo, satisfecho.
Al final termino en el puesto 13 en 1:50´ a 12´del vencedor el frances Didier Zago.

10-4-11 Orioko mendi lasterketa 18 Km.

Domingo 10 de Abril, carrera de montaña en Orio. 18 Km.Primera edición de la carrera y se llenan las 250 plazas de participantes. Como se preveía, salida rápida, al pricipio me cuesta coger el ritmo, despues ya se hacen los grupos y a aguantar lo que se pueda...


La carrera transcurre por senderos estrechos, algún que otro tramo técnico, menos mal que esta seco.

Subimos un par de veces a un pequeño monte que se llama Kukuarri. Las sensaciones son bastante agobiantes, voy a tope de vueltas, aún seguimos un poco verdes y estas carreras cortas me sacan de punto. Remonto algún puesto que otro y eso te motiva algo.


Por fin, descenso y a meta.


En la bajada pierdo algún puesto también, pero bueno... falta velocidad.


Al final llego a meta en el puesto 11º en 1:27 a 7´ del ganador Walter Becerra, 5´de Hector Llanos y Joseba Plaza, que formarón el podium.



27-3-2011 SARA KORRIKA 25 KM

Sara korrika 25 Km, una carrera que va a más año tras año, a nivel de participación. Más de 600 corredores salimos a las 9:00 de la mañana.hace algo de frio pero la temperatura es buena para correr y además va a salir el sol y todo, y es que estaba anunciado mal tiempo. Mejor. Se sale rápido, veo mucha gente delante de mí , pero me tranquilizo, ya que queda mucha carrera por delante y aún no estoy del todo fino. Comenzamos la subida al monte Larrun, me animo al ver que corredores que el fin de semana pasado ivan delante mio, hoy se han quedado algo por detrás, y consigo meterme en un grupillo bastante majo, aguanto la subida. Bajamos bastante comodos, decido reservar un punto las piernas para la segunda subida, ya que si bajo rápido luego me cuesta coger el ritmo en la subida. Ya a pasado una hora de carrera y decido tomar un Gel para aguantar sin disgustos la siguiente hora de carrera. Subida de nuevo al monte Larrun por el otro lado, para volver a bajar por donde habíamos subido al principio, hasta Sara, y meta. Termino la carrera en el puesto 16 en 2:11, 5 min. más que el año pasado, joe que bien estaba el año pasado, pienso. Gana el exciclista Aitor Osa, seguido de Imanol Goñi, y el ganador del año pasado se tiene que conformar con la tercera plaza, Fernando Etxegarai.

20-3-11 Larraul-Ernio-Larraul 15 km

Hoy hemos corrido en Larraul, un bonito pueblo situado cerca de Asteasu. Salimos unos 200 corredores a las 10:30 de la mañana, bastante rápido, como siempre.



Nada más salir comienza la subida, también suben las pulsaciones, aguanto en el grupo de alante, que poco a poco se va estirando, pero entramos todos dentro del minuto, menos los dos primeros que se van solos demostrando un nivel superior al del resto.


La subida tiene varias bajadas cortas donde bienen bien para coger un poco de aire y despues de Zelatun biene la última rampa fuerte, que es donde mejor me encuentro y adelanto a cuatro corredores .
Llegamos a la cruz, le damos la vuelta y comienza el descenso, resvaladizo de piedra caliza desgastada, el primer tramo de vuelta hasta Zelatun, además nos cruzamos con los que suben y tenemos que bajar con más cuidado .




Siento que me falta algo de velocidad para abajo, para colmo se me suelta el cordon de una zapatilla y más adelante me caigo en un tramo de piedras, sin consecuencias, seguimos para abajo.



Termino agusto, sobre el puesto 14, con la sensacion de que poco a poco vamos mejorando.